Από την αρχιτεκτόνισσα, Δήμητρα Κορομπίλη
Η πρώτη περίοδος εγκλεισμού εξαιτίας του COVID 19 με βρήκε σχεδόν μόνη, σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μια περίοδος δύσκολη για όλους αλλά εμένα προσωπικά με βοήθησε να καταλάβω τις προτεραιότητες μου, να αναθεωρήσω τους μελλοντικούς μου στόχους, να περάσω ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου. Έχοντας καθημερινό πρόγραμμα γυμναστικής, διαλογισμού, δουλειά από το σπίτι, συνομιλίες με την οικογένεια και τους φίλους μου, οι μέρες πέρασαν εύκολα. Έτσι λοιπόν θέτοντας τους νέους μου στόχους για την ζωή, άλλαξα τις προτεραιότητες μου.
Μια από τις βασικές μου, είναι να είμαι ψυχικά και σωματικά υγειής. Το ίδιο θέλω και για τους ανθρώπους δίπλα μου. Να περνάω ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου και με τους φίλους μου. Ο ιός COVID 19 δεν πρέπει να μας κάνει να θέλουμε να προστατεύσουμε μόνο τον εαυτό μας μόνο για μας, αλλά και για να είναι καλά οι άνθρωποι γύρω μας. Στους βασικούς μου στόχους λοιπόν, προστέθηκε ο εθελοντισμός και η βοήθεια. Φυσικά όπου και όσο μπορώ.
Καθώς τελείωσε το πρώτο lockdown, αποφάσισα να κάνω διακοπές και να περάσω χρόνο με αυτούς που θεωρώ πιο κοντά μου. Συνήθως τα ταξίδια μου μέχρι τώρα, ήταν διάρκειας 1-2 ημερών σε συνδυασμό με επαγγελματικές υποχρεώσεις. Αποφασίζω λοιπόν, να πάω στην φίλη στην Κέρκυρα και να περάσω κάθε στιγμή μαζί της τηρώντας βέβαια τα μέτρα για την προστασία από τον ιο covid 19, (όχι χειραψίες, φιλιά, αγκαλιές , κρατούσαμε αποστάσεις, φορούσαμε μάσκες κλπ). Εκείνη δούλευε αλλά το ότι θα ήμουν στο ίδιο μέρος μαζί της, ήταν ήδη αρκετό για να νιώθω κοντά με έναν άνθρωπο που αγαπώ.
Με φόβο πλέον για ένα ταξίδι, για το εάν θα κολλήσω τον ιό ή θα τον μεταδώσω, έφτασα στο νησί του Ιονίου με αεροπλάνο, με μεγάλη προσοχή. Την πρώτη μέρα, ένιωσα ξανά την έννοια ελευθερία. Θάλασσα, ήλιος, αέρας. Ελευθερία μεν, με μάσκες δε. Εκεί σε μια μικρή παρέα τεσσάρων ατόμων, γνωρίζω έναν Βέλγο-Αφρικανό με τo όνομα Trinka Molamba, ο οποίος είχε έρθει στο νησί την ίδια μέρα με σκοπό να περάσει χαλαρά μετά τον δικό του εγκλεισμό στη χώρα του και για να δει τον αδερφό της κολλητής μου. Προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε – φιλοσοφώντας μαζί με λίγα Αγγλικά, λίγα Γαλλικά, με μεταφραστές τους φίλους μας και έχοντας συνέχεια στο μυαλό μου τους νέους μου στόχους, συνειδητοποίησα έναν ακόμη εξαιτίας του. Από μικρή, περίπου 6 χρόνων είχα ως όνειρο να επισκεφτώ την Αφρική και να βοηθήσω παιδάκια, αλλά πάντα ο χρόνος ήταν περιορισμένος λόγω δουλειάς. Τώρα πια ο χρόνος και η δουλειά έχουν αλλάξει. Μπορείς εύκολα να τα κάνεις όλα από μακριά.
Τονίζοντας το όραμά μου σε εκείνον την ίδια στιγμή, παίρνει τηλέφωνο μια πολύ καλή του φίλη, τη Noushka S. Teixeira, η οποία έχει ιδρύσει ένα ορφανοτροφείο στην Kinshasa στο Congo. Εκεί γίνεται η πρώτη επαφή. Μιλώντας με βιντεοκλήση τής αναφέρω τους στόχους μου και με καλεί όποτε μπορώ να πάω εκεί να δω το έργο τους και να βρούμε πού μπορώ να συνεισφέρω. Όλο το διάστημα του καλοκαιριού παρόλο που υπήρχαν τα θέματα με τον ιό, στο μυαλό μου είχα πάντα αυτό.
Έχοντας ένα κάλεσμα για να πάω στο Congo και μια βασική αφορμή που βρίσκεται μέσα στους 15 πρώτους στόχους μου, αποφάσισα να πάω στην Αφρική μέσα στην περίοδο covid . Ήξερα πως θα είναι ένα ταξίδι με δύσκολες συνθήκες και όμως εγώ ήθελα να είμαι εκεί για την εξερεύνηση και τον εθελοντισμό. Δεν σκέφτηκα τις δυσκολίες που θα μπορούσα να έχω αλλά αποφάσισα να πάω. Αρχίζω τις προετοιμασίες μου, κάνω εμβόλια, πολλά εμβόλια, βγάζω visa, εισιτήρια – ακυρώσεις εισιτήριων λόγω απαγόρευσης covid σε κάποιες χώρες. Τελικά έφτασε η ώρα που βρέθηκα στο Congo μετά από ταξίδι 15 ώρων, μαζί με τις ανταποκρίσεις και τους άπειρους ελέγχους όχι πλέον για το check in ή την visa, αλλά για τα απαραίτητα χαρτιά που πρέπει να έχεις για τον ιό και τεστ (πολλά τεστ) covid.
Βέβαια είχα την τύχη να φιλοξενηθώ από άτομο μέσα από την κυβέρνηση οπότε η ποιότητα της ζωής μου εκεί ήταν καλών προδιαγραφών. Παρόλ’ αυτά θέλησα να δω την σκληρή πραγματικότητα της χώρας αυτής και το κατάφερα ως κάποιο σημείο, καθώς ήταν δύσκολο να κινούμαι μέσα σε αυτές τις περιοχές. Έφτασε η μέρα της προγραμματισμένης μου επίσκεψης στο ορφανοτροφείο. Είχα ραντεβού 9 το πρωί στο σπίτι της Noushka S. Teixeira, η οποία θα με οδηγούσε εκείνη στο χώρο. Συνάντησα μια σοβαρή, λιγομίλητη αλλά δυναμική γυναίκα.
Το ραντεβού μας ξεκίνησε αρκετά νωρίς, όχι για τα δεδομένα τα δικά τους, αλλά για τα δικά μας. Η μέρα στην Kinshasa ξεκινάει 6 το πρωί, οι δρόμοι έχουν πολλή κίνηση κι ενώ όλα είναι σχετικά κοντά, ο χρόνος για να πας κάπου είναι περίπου 2-3 ώρες. Οδηγώντας εκείνη το αυτοκίνητο με συνοδηγό τον οδηγό της, μου εξηγούσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τις δύσκολες περιοχές στις οποίες είχε βρει πολλά κορίτσια κακοποιημένα, λόγω της υψηλής εγκληματικότητας. Όταν φτάσαμε εκεί η υποδοχή και η χαρά των κοριτσιών για το άτομο της, ήταν απερίγραπτη. Μια μεγάλη αγκαλιά. Το ορφανοτροφείο φιλοξενεί 37 κορίτσια και γυναίκες που μεγαλώνουν τα κορίτσια αυτά. Η Noushka ξεκίνησε την ξενάγηση της στους χώρους, γνωρίζοντάς μου τα κορίτσια . Μου ανέλυσε την κάθε ιστορία από αυτά. Τι ταλέντο έχουν και πώς συνεχίζει να τα βοηθάει και μετά τα 18 τους χρόνια.
Το Matumaini είναι μια μη κερδοσκοπική ανθρωπιστική ένωση που ιδρύθηκε το 2010 στην Κινσάσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Η αποστολή του Matumaini είναι η εκπαίδευση, η άμυνα και η προστασία των νέων κοριτσιών: ορφανά, δύσκολη οικογενειακή κατάσταση, θύματα σεξουαλικής βίας, χωρίς στενή οικογένεια ή για τα οποία δεν είναι δυνατή η οικογενειακή επανένταξη.
Το όραμα του Matumaini είναι να ενθαρρύνει, να προωθεί την εκπαίδευση των νέων κοριτσιών και τη χειραφέτηση των γυναικών μέσω της εκπαίδευσης. Ο σύλλογός έχει δεσμευτεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των παιδιών του δρόμου, ιδίως των ανηλίκων κοριτσιών, καθώς και τη μείωση της φτώχειας και των επιβλαβών και δυσμενών επιπτώσεών της στο μέλλον της κοινωνίας. Το καταφύγιο, το οποίο άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2011, φιλοξενεί και εκπαιδεύει τριάντα επτά ανήλικα κορίτσια, ηλικίας μεταξύ πέντε και δεκαέξι ετών. Το κέντρο παιδείας άνοιξε τον Φεβρουάριο του 2016 με το Βραβείο ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ του Orange France Foundation, για το Βραβείο Αφρικής. Αυτό το βραβείο παραλήφθηκε τον Οκτώβριο του 2014 στο Deauvilles της Γαλλίας. Εκατόν πενήντα κορίτσια και γυναίκες έγιναν εγγράμματοι χάρη στο κέντρο. Ο στόχος είναι να τους διδάξει να διαβάζουν και να γράφουν δωρεάν, καθώς και να τους παρέχει πρόσβαση στην εκπαίδευση. Έχουν δημιουργήσει ένα εθνικό πρόγραμμα γνώσης γλωσσών και ψηφιακού γραμματισμού μέσω του Ψηφιακού Σώματος για τις Γυναίκες. Ο συνεταιρισμός Uzasi, ο οποίος εκπαιδεύει τις γυναίκες να φτιάχνουν σαπούνι από βότανα και τοπικά λουλούδια, γεννήθηκε από αυτές τις εγγράμματες γυναίκες τον Δεκέμβριο του 2016.
Όταν μου περιέγραφε τα δεδομένα των συνθηκών στις οποίες βρίσκει τα κορίτσια, έκλαιγα. Μπορεί να μην τα είχα δει εγώ όλα αυτά, αλλά ένιωθα τον πόνο και την δυστυχία . Η οργάνωση τα μεγαλώνει, τα στέλνει σχολείο, τα μαθαίνει να μαγειρεύουν, να πλέκουν, ξένες γλώσσες, αθλητισμό και πολλά από αυτά τους παρέχει σπίτι και σπουδές . Το όνειρο των ανθρώπων της οργάνωσης, είναι να την επεκτείνουν ώστε να βοηθήσουν και αλλά κορίτσια. Για να βρίσκουν πόρους εκτός από τον συνεταιρισμό uzasi που φτιάχνουν σαπούνι από βότανα και τοπικά λουλούδια, έχουν ιδρύσει και μια επιπλέον εταιρεία, την Guni_a με τσάντες και αξεσουάρ. Όλα τα κέρδη φυσικά πηγαίνουν στο ορφανοτροφείο.
Γυρίζοντας πίσω από το ταξίδι μου στην Αφρική , βρίσκω την χώρα στο 2ο εγκλεισμό λόγου του 2ου κύματος του ιού Covid και αποφασίζω να γράψω λίγα λόγια για την μια από τις εμπειρίες μου στο ταξίδι στην Αφρική και να καταφέρω να δημοσιευθεί.
Ήδη έχω διαμεσολάβήσει, λέγοντάς την ιστορία μου, καταφέρνοντας τις τσάντες που φτιάχνονται στον ορφανοτροφείο να πωλούνται εδώ στην Ελλάδα και τα έσοδα να δίνονται εκεί. Στην επέκταση που θα γίνει στο ορφανοτροφείο, θα συμβάλλω κι εγώ με την δουλειά μου για τις καλύτερες και λειτουργικές εγκατάστασεις των νέων κτηρίων. Όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται μπορούν να επιτύχουν αυτές τις αλλαγές που μεταμορφώνουν ζωές σε όλο τον πλανήτη.
